W watykańskim dokumencie z 2000 roku, dotyczącym Fatimy, kard.  Bertone w ten oto sposób mówi o akcie poświęcenia z 25 marca 1984 r.: „Siostra Łucja osobiście potwierdziła, że ten uroczysty i powszechny akt poświęcenia odpowiadał życzeniu Matki Bożej”, cytując fragment listu, datowanego na 8 listopada 1989 r.

Wykazaliśmy już w poprzednim wpisie, że ten akt nie spełnił wymagań Matki Bożej, co s. Łucja dobitnie potwierdziła w 1989 r.; zwłaszcza, że było to jedynie poświęcenie świata, bez wzmianki o Rosji i bez aktu zadośćuczynienia.

Cytowany przez kard. Bertone list zawiera szereg istotnych zagadnień:

1. Jeśli akt poświęcenia z 1984 r. korespondował z prośbą Matki Bożej, to z jakiego powodu s. Łucja czekała aż 5 lat, by o tym powiedzieć?
2. Dlaczego aż do 1988 r. siostra Łucja zawsze twierdziła coś zupełnie innego, jak choćby to, że poświęcenie jeszcze nie nastąpiło?
3. W listach siostry Łucji, pisanych do 1982 r., możemy znaleźć argumenty potwierdzające niewystarczalność dotychczasowych konsekracji: brak wzmianki o Rosji, poświęcenie jej przez samego tylko papieża, a nie wszystkich biskupów wraz z nim, wreszcie brak wzmianki o Niepokalanym Sercu Maryi. Jak zatem s. Łucja może później potwierdzać, że akt poświęcenia był wystarczający, kiedy jednocześnie te same wątpliwości można zastosować w przypadku konsekracji z 1984 roku?
4. Dlaczego nie pozwolono s. Łucji osobiście tego skomentować? Dziwnym wydaje się, że preferowano list niż słowne potwierdzenie przez s. Łucję.
5. Jeśli zaś chodzi o list, watykański dokument zawierał kopię jednego tylko zdania, bez wzmianki o adresacie listu. W odniesieniu do tak istotnej kwestii, jaką była niezwykle radykalna zmiana w postrzeganiu przez siostrę Łucję zagadnienia poświęcenia Rosji, jak to możliwe, że Watykan udostępnił jedynie bardzo mały fragment tak doniosłego dokumentu?
6. Kardynał mógł przedstawić jeden tylko list z okresu 1989–2000. Czy nie było jednak, po 1989 roku, innych listów siostry Łucji, które mogłyby potwierdzić ten fakt (rzeczywistego poświęcenia Rosji, uczynionego zgodnie z wolą Matki Bożej) jednemu z jej bliskich? Jeśli rzeczywiście zmieniła ona zdanie po 1988 roku, z pewnością starałaby się poinformować o tym tych wszystkich, którym wcześniej mówiła, że do poświęcenia Rosji nie doszło.
7. 13 maja 1991 roku Ojciec Święty Jan Paweł II spotkał się z s. Łucją. Dlaczego wtedy nie potwierdziła swojej rzekomej akceptacji tego aktu?
8. W okresie między 1980 a 1990 rokiem zostało napisanych komputerowym pismem kilka listów, rzekomo autorstwa s. Łucji — w których mowa jest o tym, że poświęcenie Rosji zostało dokonane. Jednym z nich jest właśnie ten, cytowany przez kardynała Bertone. Siostra Łucja jednakże nie potrafiła posługiwać się komputerem. Wszystko pisała własnoręcznie. Dlaczego zatem jako 82-letnia staruszka miałaby nagle zacząć używać komputera, pisząc swe listy? I tylko 5 razy?
9. Cytowany przez kardynała Bertone list zawiera szereg błędów — wspomina o poświęceniu Rosji przez Pawła VI podczas jego pielgrzymki to Fatimy, podczas gdy tego dnia nic takiego nie miało miejsca. Jest to pewna wskazówka, dlaczego akty poświęcenia Rosji przed 1984 rokiem nie były wystarczające — nie było pełnej jedności wszystkich biskupów świata. Co więcej, s. Łucja precyzowała, że jeśli chodzi o poświęcenie dokonane w 1982 roku, nie wspomniano również o Rosji, czego zabrakło także w 1984 r.
10. Dlaczego kardynał nie poczynił starań, by s. Łucja potwierdziła autentyczność tego listu w trakcie jego wizyty w kwietniu 2000 roku?
11. Dlaczego Watykan nigdy wcześniej nie wspominał o „dowodzie siostry Łucji” i nagle przedstawił go, jako definitywny argument, co potwierdzają słowa kard. Bertone „oto, dlaczego cała dyskusja i nowa petycja jest pozbawiona podstaw”.

W przyszłym miesiącu (13 marca) zamieścimy komentarz ks. Karola Stehlina do powyższych zagadnień.